امیدوار مالملی
چکیده: عنوان مقاله حاضر «مثنوی مولوی و نجوم» است. وقتیکه وضعیت علوم را در قرن هفتم و هشتم هجری مطالعه می کنیم، متوجه پیش رفت و توسعه علوم عقلی و نجوم در کنار علوم نقلی می شویم و در می یابیم که از بین ستارگان عرصه ادب فارسی، مولوی شاعر آفاق و انفس است. در این پژوهش نیز مجالی فراهم آمده است تا با طریق استفاده مولانا از دانش نجوم، ابزار نجومی، پدیده های جوی، پیوستگی با اختران، سعد و نحس، افلاک، ستارگان و برج های دوازده گانه مثنوی و کاربرد آن ها در شعر او بیش تر آشنا شویم.
پژوهشنامه فرهنگ و ادب پاییز و زمستان 1387 شماره 7
منبع: پرتال جامع علوم انسانی
