غلامحسین زرگری نژاد
چکیده: مکاتب و مذاهب چهارگانه اهل سنت و جماعت، به خصوص دو مکتب مالکی و حنبلی در متن مجادلات اصحاب عقل و حدیث پدید آمدند. مکتب شافعی در باب جایگاه و اعتبار عقل و رای و حدیث در فهم دین و احکام شریعت، نه به سبک و سیاق مکتب مدینه که مالک بن انس نماینده آن بود، به رأی اعتباری فراوان داد، نه به سبک و سیاق مکتب مدینه که مالک بن انس نماینده آن بود، به رأی اعتباری فراوان داد، بر اعتبار انحصاری حدیث اصرار ورزید. شافعی که در طی دوره تحصیل و جستجوی گسترده برای آموختن و کشف راه و روش درست برای حصول به قواعد و احکام نبوی، رنج زیستن در بادیه و سفر به شهرهای مختلف، از حجاز تا عراق و از آنجا به مصر را بر خود هموار کرده و پس از تلمذ در نزد مالک و احمد بن حنبل و شناخت عقاید معتزله، هر کدام از آنها را در وادی افراط و تفریط دیده بود، سرانجام مکتب میانه شافعی را که راهی میانه در میان افراط در اعتماد به رأی توسط مالکیان و تفریط در انکار حجیت آن در نزد حنبلیان بود، برگزید و مکتب فقهی شافعی را پدید آورد.
تاریخ، سال پنجم، 1383 ، شماره 6 و 7
منبع: پرتال جامع علوم انسانی
