دو واژۀ نویافتۀ فارسی میانه از نامه‌های منوچهر

دو واژۀ نویافتۀ فارسی میانه از نامه‌های منوچهر

عسکر بهرامی

منوچهر، پسر جوان‌جم، موبدان موبد پارس و کرمان در سدۀ سوم هجری، در پاسخ به بدعت برادرش زادسپرم، موبدان موبد سیرجان، در باب آیین تطهیر برشنوم، سه نامه به فارسی میانه به مردم سیرجان و زادسپرم و بهدینان ایران نوشت که مجموعۀ آنها موسوم به نامه‌های منوچهر است.

منوچهر که خود صریحاً اذعان می‌کند در نویسندگی مهارت ندارد، علاوه بر عدول از قواعد صرفی و نحوی فارسی میانه، و نیز واژه‌سازی بی‌قاعده، واژه‌ها و اصطلاحات دینی و فقهی متعددی را در این نامه‌ها به کار برده که فهم متن را دشوارتر ساخته‌اند. بااین‏همه، شناسایی این واژه‌ها به غنای گنجینۀ واژگان فارسی میانه می‌افزاید. در این نوشتار دو واژۀ نشان‌شناسی و مسلمان با تکیه بر شواهد آنها از نامه‌های منوچهر بررسی شده‌اند.

مجلۀ زبان و گویش های ایرانی (زبان‌ها و گویش‌های ایرانی – دورۀ جدید، شمارۀ ششم، شهریور ۱۳۹۵)

دریافت مقاله

منبع: میراث مکتوب

ارسال نظر

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.