نویسنده: مرادعلی واعظی
چکیده: در متون عرفانی قرن ششم، واژگان و تعبیرات فراوانی مشاهده می شود که دور از معنی ظاهری خود، به گونه ای معنایی رمزی دارند. گشودن رمزهای هر اندیشه و مکتب فکری، تنها به دست آشنایان آن راز ممکن است؛ چنان که شاعران – از جمله حافظ – بر این نکته تأکید کرده اند:
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز
دست غیب آمده بر سینۀ نامحرم زد
تعریف رمز، قرآن و بیان رمزی، علل گرایش عارفان به رمزگویی، رازپوشی، بیان شطحیات، برخی واژگان رمزی متون عرفانی و بررسی رمزگویی عارفان و سمبلیسم در اروپا، از مباحثی است که در این مقاله آمده است.
ادبیات و علوم انسانی (دانشگاه بیرجند) 1381 شماره 2
منبع: پرتال جلمع علوم انسانی
