نویسنده: هوشنگ محمدی افشار
چکیده: قوم بلوچ و کوچ دوبار در روزگار اساطیری شاهنامه جزو لشکریان سیاوش و کیخسرو در حمله به سرزمین توران و سه بار در روزگار کسری انوشیروان حضور فعال دارند و همراه دیگر اقوام ایرانی همچون پارس، گیلان، دیلمان و مبارزان دشت سروچ به عنوان مدافعان مرزهای ایران زمین از ایشان یاد شده است.
در منابع یونانی و همچنین کتیبه های هخامنشی از جمله کتیبۀ بیستون، هر چند ایالت مکران و گدروزیا از جمله ساتراپ های ایران باستان به شمار می آیند؛ اما از اقوام و مردم ساکن آن ناحیه با عنوان های مزبور نامی برده نشده است.
در آثار و نوشته های تاریخی و جغرافیایی روزگار اسلامی تقریباً از اواخر سدۀ سوم هجری ، این قوم در کوه ها و دشت های جنوبی کرمان و ناحیۀ مکران و بلوچستان کنونی سکونت و حضور جدی دارند و دارای همان ویژگی هایی هستند که در شاهنامه بدانها اشاره و تصریح شده است.
در این جستار بخشی از ویژگی های اخلاقی و کیفیت زندگی این قوم نژادۀ ایرانی در شاهنامه و متون کهن به شیوۀ توصیفی بررسی می شود.
مطالعات ایرانی، سال دوازدهم بهار و تابستان 1392 شماره 23
منبع: پرتال جامع علوم انسانی
