نویسنده: صدیقه پرویزی نیا
چکیده: از دوران کهن اسب در زندگی ایرانیان جایگاه مهمی داشته است. ایرانی ها از نخستین کسانی بودند که اسب را اهلی کرده و به پرورش آن پرداختند. در دوره صفویه با ایجاد یکپارچگی ملی و مذهبی و در نتیجه انسجام امور مملکتی، اهتمام فراوانی در جهت پرورش و نگهداری اسب شد، به طوری که متولیان پرورش و نگهداری اسب جایگاه شایسته ای درمیان مناصب دربار صفویه پیدا کردند. جایگاه برجسته اسب به دلیل کارکردهای فراوان آن ، توجه پادشاهان صفوی به اهتمام در پرورش و نگهداری اسب و رونق سوارکاری و ورزش های سواره به خوبی در دیدگاه های سیاحان نکته سنج اروپایی مشهود است و از آنجا که در سایر منابع به این گونه امور به قلّت پرداخته شده ، ارزش این دیدگاه دو چندان است.
این پژوهش در پی آن است که با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی و بر اساس منابع کتابخانه ای به بررسی جایگاه اسب در دوره صفویه با تاکید بر دیدگاه های سفرنامه ها بپردازد. در این راستا در این پژوهش چگونگی پرورش و نگهداری اسب، سوارکاری و ورزشهای سواره، نقش اسب در امور نظامی و آراستن اسب بررسی شده است.
پارسه، پاییز و زمستان 1394 شماره 25
منبع پرتال جامع علوم انسانی
