بهاءالدین خرمشاهی
ابوریحان محمدبن احمد بیرونی خوارزمی (362 – 442 یا 444 ق) ریاضیدان، منجم، مورخ، دین شناس و هندشناس، یکی از ائمۀ علم و تحقیق ایران در اواخر عهد سامانی و اوایل عصر غزنوی است که شهرت و اعتبار نام و کارنامۀ علمی او فقط با شیخ الرئیس ابوعلی سینا و ابوبکر محمدبن زکریای رازی قابل مقایسه است. بیرونی در «بیرون» یعنی حومۀ کاث پایتخت خوارزمشاهان به دنیا آمد. علوم عربیه (چون فقه و کلام و صرف و نحو) و علوم عجمیه چون ریاضیات، نجوم و طب را در بیست و پنج سال اول عمرش در خوارزم نزد استادان فن آموخت. در عصر خودش بیشتر به علم نجوم یا حتی احکام نجون (تنجیم)، شهره و از همین روی منجم دربار غزنویان بود.
گلچرخ، فروردین 1371، شماره 1
منبع: پرتال جامع علوم انسانی
