رفعت حاجی زاده
چکیده: آریاییان از دیرباز به دو مبدا خیر و شر قائل بودند. در یک سو اهورامزدا و در سوی دیگر اهریمن قرار داشت. امور نیک و خیر مانند روشنایی و باران و همه نیکی ها را به اهورامزدا نسبت می دادند و امور بد و شر همچون تاریکی و خشک سالی را به اهریمن. به طور اهورامزدا بانی و حامی روشنی، گرما و زندگانی اوست و اهریمن سبب مرگ و نیستی، تاریکی یا خشکی و نیروهای این دو همواره در مبارزه هستند.
تفکر دوالیسم در بین ایرانیان و حتی آریایی های هندی و ایران قبل از زرتشت وجود داشته ولی شیوه بیان زرتشت به کلی نو و مختص به خود اوست. ثنویت او یک دوالیسم توحیدی است. زیرا هرچند اهریمن همراه با هورمزد بوده لکن سرانجام اهورامزدا باقی و اهریمن در پایان دوازده هزار سال فانی خواهد بود.
پژوهشنامه فرهنگ و ادب سال دوم بهار و تابستان 1385 شماره 2
منبع: پرتال جامع علوم انسانی
